=Het lichaam, de een ziet het als een vloek de ander een zegen. Vooral vrouwen zien het eerder als een vloek dan een zegen. Waaronder ook ik. Na een jarenlange strijd tegen de kilo’s, tien eraf twintig erbij, vier zwangerschappen en een galblaasoperatie heeft dit ervoor gezorgd dat mijn buik met name ideaal kan dienen als een aardrijkskunde reliëfkaart voor in een leslokaal.
Ook natuurlijk de stress en langdurige strijd in de (v)echtscheiding waar ik nog steeds in zit vergt zijn tol. Dit alles zorgde ervoor dat ik mijzelf niet meer in de spiegel durfde te bekijken. Seks liever in het donker en me daarna snel aankleden. Ik was echt niet blij met mijn lijf. Ik lees veel over jezelf beter in je vel willen voelen, tevreden zijn met wie je bent, hoe je eruitziet en dat je er mag zijn, maar in gedachten is dat vaak makkelijker dan in de praktijk. Dat onzekere meisje van vroeger is nog altijd niet verdwenen, sterker nog het was vaker op de voorgrond dan de zelfverzekerde versie van mij.
Een aantal maanden geleden eiste alles zijn tol. Ik lag met 41 graden koorts doodziek op bed (geen corona). Mijn lichaam fluite mij in feite terug. Eens loop je tegen de muur en goed hard ook. Het werd tijd dat ik ook meer aan mijzelf ging denken, mijn geluk, en dat betekende voor mij starten met mijn lichaam te accepteren zoals het is. Dat was een lastige… De spiegel en ik zijn geen goede vrienden en laat ik het over de weegschaal nog maar niet hebben.
“Selfcare is the best care“
Ik ben begonnen met mijn voeding en wat ik drink. Sowieso drink ik veel water en thee, maar een wijntje of een cocktail lust ik ook wel. Ik ben gestopt met alcohol, althans ik drink zo min mogelijk. Na 8 weken had ik pas weer een wijntje op (en die smaakte prima), maar daarna weer door. Zo nu en dan een wijntje is oké, maar om eerlijk te zijn mis ik het niet. Toen ben ik begonnen met een dieet, geen crashdieet geen shakes etc., waar ik gezond eet. Het kost me een vermogen met boodschappen doen, want dat is de vraag die ik me iedere keer weer stel aan de kassa, waarom is gezond eten zoveel duurder dan ongezond eten? Maar ik eet veel groentes, fruit, volkoren producten etc. en wat voel ik me goed. Iedere dag 10-15 BBBB oefeningen (buik, billen, benen en borsten) om het hangen van de lichaamsdelen tegen te gaan, dagelijks maak ik een wandeling en 1x per week een flink aantal kilometers met een vriendin). Selfcare is de best care zeggen ze en het klopt. Ik val af, niet snel, helemaal niet zelfs voor mijn gevoel gaat het te langzaam, maar ja iedere 100 gram is er een en ik ben natuurlijk ook op een leeftijd waarbij die gemene hormonen ervoor zorgen dat het afvallen ook niet zo snel meer gaat, maar ik voel me beter in mijn vel. Minder somber en steeds een beetje blijer met wat ik zie in de spiegel.
En toen, toen kwam ik op facebook een advertentie tegen. Van een fotografe die modellen zocht voor een boudoirshoot. Ik vond de foto’s waanzinnig wauw wat een mooie vrouwen, maar ik zou dat zelf nooit durven dacht ik. Toch heb ik die fotografe een mail gestuurd. Ik dacht zelf dat duurt wel even voor ik een reactie krijg, als ik die al krijg. Maar de volgende dag belde Katinka mij op en sterker nog ze had een week later al plek. En ik dacht ‘fuck it, ik ga het gewoon doen’, ik stap uit mijn comfortzone en ga het gewoon doen. Gelukkig waren de kappers weer open en stond er al een afspraak die week en ook bij de schoonheidsspecialiste was ik al geweest. Nu alleen nog lingerie shoppen voor de shoot … Dat was een dingetje, ook wel iets wat je als single vrouw graag zou doen, maar in deze corona tijd misschien niet zo makkelijk doet. Ik hou van mooie lingerie en koop het ook wel, maar nu moest het een level om hoog, maar voor wie? Er is niemand om voor aan te trekken. Toen bedacht ik me: ‘jawel, voor mij’. Heb je mooie lingerie aan dan voel je je ook mooier en ooit gaat corona voorbij en kom ik die ene wellicht wel tegen. Dus de volgende stap in mijn zelfacceptatie was een feit. Doodzenuwachtig ging ik die maandag ochtend naar de studio van Katinka. Ik werd daar warm ontvangen en heerlijk in de make up gezet. Daarna de shoot, het was allemaal een feestje. Ik genoot, maar was nog niet overtuigd dat ik ook zo eruit zou komen te zien zoals de eerdere dames die in de studio waren geweest. Katinka had me een foto laten zien tussendoor en toen werd ik emotioneel. Na de shoot nog een en wederom hetzelfde effect. Wauw… Dat ben ik.
In een roes reed ik die middag naar huis. Het voelde zo goed. Een week later mocht ik de foto’s zien. Een doos tissues stond al klaar en die waren nodig! Zoveel mooie foto’s van mij? Ben ik dat echt? Nee dat kan niet. Ik had niet verwacht dat ik zou moeten kiezen tussen meer dan 50 foto’s. Ik had gegokt op 2 à 3 foto’s, meer echt niet, maar dit was zo mooi zo prachtig en dat is heel gek om over jezelf te zeggen. Het werden dan ook iets meer foto’s dan dat ik zelf voor ogen had. Maar het was het waard! Dit was de volgende stap die ik nodig had om mijn lichaam te accepteren. En door dat ik een keer uit mijn comfortzone ben gestapt heb ik gezien hoe mijn lichaam is. Dat mijn lichaam er mag zijn …dat Ik er mag zijn! En daar ben ik trots op. Eindelijk kom ik waar ik wil zijn stapje voor stapje. En deze foto’s hebben mij een enorme boost gegeven. World, here i come!
